08 May Het Grote Gluten Gevaar / Monique

Terwijl ik net in de afronding van Veggiekidz zat was Manu (toen 4) naar een verjaardagsfeestje van een klasgenootje gegaan. “Ach”, zei haar moeder na afloop, “zo schattig, hij wilde op straat na een tijdje opgetild worden, maar hij is natuurlijk ook kleiner dan de rest.” Ze was huisarts en vroeg hoe hij in de curve zat.

Die avond zette ik hem meteen met de hieltjes strak tegen de meetlat en op de weegschaal en trok het boekje van het consultatiebureau weer uit de kast. Inderdaad, de curve leek af te buigen. Op naar de huisarts. Die bleek geen meetlat te hebben (duh?) en zo kwam ik vrij snel bij de kinderarts terecht in OLVG.

We waren om 11 uur binnen en om 15 uur liepen we het ziekenhuis uit: twee artsen gezien, röntgenfoto, bloedprikken en tussendoor een broodje om hem te kalmeren want dat er geprikt moest gaan worden was hem niet ontgaan. Mijn God, ze nemen het serieus!

Een paar weken later de uitslag, gelukkig zonder hem erbij: glutenallergie, zo goed als zeker. Waaaaat??? Moest hij dan niet al lang zwaar aan de diarree zijn, opgezette buik, weet ik het? Hij heeft niets, hij is alleen wat klein van stuk. Klinkt misschien raar, maar heb echt tranen met tuiten gehuild in cafeetje op de hoek. Nooit meer spontaan een pannenkoek eten, niet mee kunnen eten met traktaties, gedoe op reis. Ik zag het heel somber in. Een levenslang dieet! Haar woorden echoden na: hier kun je nóóit meer overheen groeien.

Maar er was nog hoop: hij moest nog een tweede, genetische, test doen, dan pas wisten ze het zeker. Dat betekende wel nog een prik, en ik had hem zo beloofd, na die dramatische eerste, dat het daar echt bij zou blijven… Dan maar omkopen, voor deze ene keer, met een Cars-autootje uitzoeken na afloop. De prik was vreselijk (schreeuwen!) maar daarna was het ook snel voorbij.

Uitslag 2 kwam via de telefoon: ja ook dit wees op coeliakie (glutenintolerantie). Dus nu moesten we echt maar gaan starten met het dieet. Ondertussen waren we bij een mesoloog geweest die het als totale onzin af had gedaan. Hij was kerngezond en kon gluten prima verdragen. We werden heen en weer geslingerd tussen de kinderarts en de alternatieve arts. Dus: second opinion bij andere alternatieve arts. Manu vertelden we al wel wat er speelde en hij reageerde heel rustig, heel aandachtig. Heel even snikte hij, maar daarna vond hij het al gauw iets interessants.

Een vriendin van mij vroeg hem laats hoe hij het vond dat hij glutenallergie had. Daarop antwoordde hij “leuk”. Hoe geweldig is dat? Ik leer nu al zoveel van hem in deze periode. Hoe hij ermee omgaat is bewonderenswaardig, zingend door de natuurwinkel met zijn eigen karretje waar hij dan zijn eigen glutenspulletjes in gooit. En zelf bij van alles en nog wat vraagt: “Mag ik dit wel?” of heel wijs zegt: “Ben eigenlijk wel blij dat ik geen gluten meer mag eten, want dat zijn toch een soort gifstofjes.”

Hij zag er streng uit, deze dokter Soema in Den Haag. Maar tegelijkertijd had ik ook meteen vertrouwen in hem. Hij had weer een heel ander apparaat en ja, hier sloeg het koperen staafje wel uit bij de gluten. MAAR zei hij, Manu heeft geen klassieke coeliakie. De intolerantie wordt veroorzaakt door een parasiet. Dus inderdaad kan hij nu de gluten niet verdragen, maar over een tijd waarschijnlijk weer wel. Eerst die parasiet wegwerken met druppels en zijn darmen ondersteunen met probiotica. Kom over een maand maar terug.

Ik kon een glimlach niet onderdrukken in de auto. Wat als dit lukt?? Een Westerse arts die roept: levenslang dieet! En hij die zegt: we moeten de oorzaak van de glutenintolerantie wegnemen. Dat laatste lijkt mij zoveel logischer. Maar goed, we zijn er nog niet, we zitten er middenin. Binnenkort terug naar de arts, dus wordt vervolgd…

PS: het zou me niks verbazen als Manu diep teleurgesteld is als hij weer gluten mag, hij heeft de smaak van et “bijzonder zijn” net te pakken…